Rond 700 was Egbert van plan om Gods Woord te gaan verkondigen aan de overkant van de zee, onze streken dus. Hij wilde die arme volken zegen brengen en ze uit de klauwen van de duivel redden, zoals hij het formuleerde. Het waren echter hemelse machten en gebeurtenissen die hem ervan weerhielden zijn plannen ten uitvoer te brengen. Want op het moment dat hij met een paar goede gezellen alle voorbereidingen had getroffen, kwam op een morgen één van de broeders naar hem toe. Hij vertelde hem over een visioen dat hij de afgelopen nacht had gehad: ‘Mij verscheen onze oude leermeester met de boodschap: “Zeg Egbert dat hij de geplande reis niet moet maken. Want God wil dat hij de monniken op het kloostereiland Iona onderricht gaat geven.”
Egbert beval aan de broeder er aan niemand iets over te zeggen. Misschien was het visioen gezichtsbedrog. Hij wilde zijn ideaal niet zomaar opgeven.
Na een paar dagen kwam die broeder met de boodschap dat Egbert onmiddellijk naar Iona moest gaan. Weer beval Egbert de broeder aan niemand iets over het visioen te vertellen. Hij was er nu van overtuigd dat het visioen echt was. Toch wou hij zijn plan doorzetten. Toen zij het schip hadden volgeladen met alles wat voor de reis nodig was, stak er ’s nachts zo’n geweldige storm op dat het schip op zijn zij in de branding terecht kwam en een gedeelte van de lading verloor. Alleen alwat toebehoorde aan Egbert en zijn broeders, bleef gespaard. Als een andere Jona erkende Egbert: ‘Deze storm is te wijten aan mij.’ Hij gaf zijn plannen op en berustte erin om thuis te blijven. (bron: http://www.heiligen-3s.nl/)